ایمپلنت
گاید جراحی ایمپلنت
ایمپلنت دندان یک ریشه دندان مصنوعی از جنس فلز است که در فک بیمار قرار می گیرد تا دندان مصنوعی یا بریج را نگه دارد. نحوه انجام جراحی ایمپلنت دندان به نوع ایمپلنت و وضعیت استخوان فک شما بستگی دارد. جراحی ایمپلنت دندان ممکن است شامل چندین روش باشد. مزیت اصلی ایمپلنت پشتیبانی محکم از دندان های جدید بیماراست، فرآیندی که نیاز به ترمیم استخوان در اطراف ایمپلنت دارد. از آنجایی که این ترمیم استخوان به زمان نیاز دارد، این روند می تواند چندین ماه طول بکشد.
انواع ایمپلنت دندانی
به طور کلی درمان ارتودنسی به دو دسته ثابت و متحرک تقسیم میشوند، که در ادامه به جزئیات اشاره میشود.
اندوستال (در استخوان):
این رایج ترین نوع ایمپلنت است. اشکال مختلف آن شامل پیچ ها، استوانه ها یا تیغه هایی است که با جراحی در استخوان فک قرار می گیرند. هر ایمپلنت یک یا چند دندان مصنوعی را نگه می دارد. این نوع ایمپلنت به طور کلی یک جایگزین برای بیمارانی است که از بریج یا پروتز متحرک استفاده می کنند.
ساب پریوستئال (روی استخوان):
این نوع ایمپلنت در بالای فک با پایه های چارچوب فلزی قرار می گیرد که از لثه بیرون زده و ایمپلنت را در جای خود نگه می دارد. ایمپلنت ساب پریوستال عموماً برای بیمارانی استفاده می شود که قادر به استفاده از پروتزهای مصنوعی معمولی نیستند و ارتفاع استخوان مناسبی برای نگه داشتن ایمپلنت اندوستال ندارند.
ایمپلنتهای دندان برای چه کسانی مناسب است؟
بیمارانی که دارای:
- یک یا چند دندان از دست رفته هستند به منظور زیبایی بهبود عملکرد
- استخوان فکی به رشد کامل رسیده باشد.
- استخوان کافی برای محکم کردن ایمپلنت ها داشته باشید یا قادر به پیوند استخوان باشند.
- بافتهای دهانی سالم داشته باشند.
- شرایط سلامتی که بر بهبود استخوان تأثیر میگذارد نداشته باشند.
- نمیتوانند یا تمایلی به استفاده از دندان مصنوعی ندارند.
- نیاز به بهبود در گفتار خود دارند.
- از دخانیات استفاده نمیکنند.
اگر استخوان فک بیمار ضخامت یا چگالی کافی نداسته باشد، ممکن است قبل از انجام جراحی ایمپلنت دندان نیاز به پیوند استخوان داشته باشد. این به این دلیل است که عمل جویدن دهان شما فشار و نیروی زیادی بر استخوان وارد می کند و اگر ایمپلنت و استخوان توان مقابله با این نیرو هارا نداشته باشد، جراحی احتمالا با شکست مواجه می شود. پیوند استخوان پایه و بستر محکم تری برای ایمپلنت فراهم میکند.مواد مختلفی برای پیوند استخوان وجود دارد که می توان از آنها برای بازسازی استخوان فک استفاده کرد. گزینهها ممکن است شامل یک پیوند استخوان طبیعی از خود بیمار یا یک پیوند استخوان مصنوعی، مانند مواد جایگزین استخوان باشد که میتواند ساختارهای حمایتی را برای رشد استخوان جدید فراهم کند. با پزشک خود در مورد گزینه هایی که بهترین کار را برای شما دارند صحبت کنید. ممکن است چندین ماه طول بکشد تا استخوان پیوند شده به اندازه کافی استخوان جدید برای حمایت از ایمپلنت دندان رشد کند. در برخی موارد، ممکن است بیمار فقط به پیوند استخوان جزئی نیاز داشته باشد که می تواند همزمان با جراحی ایمپلنت انجام شود.
عوارض احتمالی جراحی ایمپلنت
افرادی که تحت این روش قرار می گیرند ممکن است در حین یا پس از آن دچار عوارض شوند. مسائل ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- آسیب عصبی، که منجر به تغییر حس در ناحیه جراحی می شود
- باز شدن برش بعد از جراحی
- حرکت ایمپلنت
- قرار گرفتن ایمپلنت در بالای خط لثه
- عفونت ایمپلنت
- آسیب به سینوس در درمان های فک بالا
اخیراً، تکامل فناوری دیجیتال مانند CBCT، نرمافزار برنامهریزی ایمپلنت، تولید به کمک رایانه و جراحی ایمپلنت هدایتشده، درمان ایمپلنتهای دندانی را قابل اطمینانتر میسازد. دندانپزشکی ایمپلنت در دهه گذشته رشد چشمگیری داشته است به طوری که توجه هر پزشک را به خود جلب کرده است. با توجه به تمام پیشرفتهای تکنولوژیکی در چند سال گذشته، حتی ممکن است بتوان ادعا کرد که امروزه ایمپلنتها به انتخاب ارجح برای جایگزینی دندانهای از دست رفته، حتی در سختترین شرایط تبدیل شدهاند.
روش طراحی ایمپلنت-پروتز دیجیتال مفهموم جدیدی را از نظر تشخیص، برنامه ریزی درمان فردی و اجرای دقیق جراحی و پروتز ارائه می دهد. یکی از مزایای اصلی گردش کار(workflow) دیجیتال سادگی در تشخیص دقیق و برنامه ریزی مجازی موقعیت ایمپلنت با استفاده از اسکن دیجیتال داخل دهانی و داده های CBCT است. این به نوبه خود امکان ساخت یک گاید دقیق جراحی ایمپلنت را فراهم می کند که قرار دادن فیکسچرهای ایمپلنت را به روشی ساده و قابل پیش بینی امکان پذیر میسازد. تکنولوژی دیجیتال مجموعه ابزار نامحدود را در اختیار متخصصین حوزه ایمپلنت قرار میدهد که میتوانند برای اندازه گیری کیفیت استخوان، ارزیابی ساختارهای حیاتی، آسیب شناسی تشخیص، نوع مکان و اندازه های خاص ایمپلنت ها و ارزیابی و برنامه ریزی اولیه استفاده شوند.
در سیستمهای سنتی به تکنیکهای قالبگیریimpression معمولی که برای ایجاد یک مدل گچ استفاده میشوند، تکیه میکنند که در آن تمام مراحل بعدی، از واکس آپ تشخیصی تا ساخت پروتز، بهصورت دستی توسط سرامیست انجام میشود.
معایب این روش
- ایجاد حس ناراحتی در بیمار به هنگام قالبگیری سنتی
- خطاهای قالب گیری مثل تغییرات فیزیکی متریال قالبگیری
در ایمپلنت دیجتال با اسکنرهای داخل دهانی و نرم افزار های طراحی بسیاری از این خطا ها و معایب را به حداقل رساندند. داده های حاصل از قالب دیجیتال نیز به سادگی از طریق اینترنت ارسال می شود و زمان مورد نیاز برای ساخت موم و پروتز را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد.
اجرای یک گاید جراحی کامپیوتری به طور قابل توجهی احتمال خطای موقعیت ایمپلنت را در زمان قرار دادن فیکسچر کاهش می دهد. در نتیجه، اجرای جراحی دیجیتالی با گاید ایمپلنت، با استفاده از کیت جراحی دیجیتال، دقت بیشتر در قرار دادن فیکسچر و سادهسازی فرآیند ترمیمی بعدی را امکان پذیر میکند. کاهش درد و تورم پس از عمل، کاهش خونریزی حین عمل، حفظ بافت نرم و سخت و حفظ خون رسانی پریوست است که معمولاً با جراحی ایمپلنت با استفاده از روش بدون فلپ (فلپلس) همراه است.
مزایای جراحی ایمپلنت به روش دیجیتال
- دقت بسیار بالا و برنامه ریزی دقیق در محل قرار گیری ایمپلنت ها
- کاهش خونریزی در حین جراحی و کاهش تهاجمی بودن جراحی
- کاهش مدت زمان جراحی
- به حداقل رساندن میزان عوارض جراحی و کمک به بهبود سریع تر بیماران
